Zajmujemy się chorymi dziećmi i ich rodzinami. Pracujemy w rytmie małych pacjentów. Wszystkie dzieci, których życie jest ograniczone lub zagrożone, a także ich rodziny powinny otrzymać specjalistyczną opiekę, wsparcie oraz pomoc. W tym celu współpracujemy ze wszystkimi instytucjami powołanymi do realizacji tego celu.

Od 1998 roku szkolimy wolontariuszy, pomagamy socjalnie i prawnie.

Od 2002 roku zapewniamy pomoc psychologiczną na pediatrycznych oddziałach onkologicznych, intensywnej terapii i chirurgii. Dla małych pacjentów organizujemy zajęcia arteterapeutyczne, by choć na chwilę zapomnieli o troskach codzienności.

Od 2005 roku prowadzimy hospicjum domowe dla dzieci. Dzięki nam dzieci mogą te ostatnie, najcenniejsze i najważniejsze dni, spędzać w domu, w swoim pokoju, razem z rodzicami. Zapewniamy im całodobową, bezpłatną opiekę medyczną, psychologiczną i socjalną.

Od 2007 roku organizujemy opiekę paliatywną nad dziećmi w Armenii, Gruzji i Mołdawii.

Od 2009 roku we współpracy z Uniwersytetem Medycznym szkolimy studentów w Pracowni Pediatrycznej Opieki Paliatywnej, realizujemy granty i wydajemy podręczniki.

W 2013 roku powstał Pałac – Stacjonarne Hospicjum dla Dzieci oraz Centrum Medyczne Gajusz: Hospicjum Perinatalne, Pediatria, Neurologia i Ginekologia. Bo każde dziecko jest ważne, nawet to najmniejsze.

Hospicjum stacjonarne nazywamy w skrócie Pałacem, gdyż mieszkają w nim małe Książęta i nieduże Księżniczki, dzieci nieuleczalnie chore, pozbawione opieki rodzicielskiej – osierocone i takie, którymi rodzice nie chcą lub nie mogą się zająć.

W ramach hospicjum perinatalnego pomagamy maleństwom, o których już przed urodzeniem wiemy, że nie zostaną z nami na długo. Rodzina otrzymuje bezpłatne, profesjonalne wsparcie (medyczne, diagnostyczne, psychologiczne, socjalne i organizacyjne) oraz opiekę paliatywną nad dzieckiem urodzonym z wadami letalnymi.

W 2016 roku otworzyliśmy Tuli Luli – pierwszy w regionie łódzkim i jeden z nielicznych w kraju Interwencyjny Ośrodek Preadopcyjny. Trafiają tu niemowlęta, którymi nie mogą bądź nie chcą zajmować się ich biologiczni rodzice. Pozostają z nami do momentu znalezienia rodziny adopcyjnej. Żadne dziecko ani przez chwilę nie czuje się samotne, bo ma swojego opiekuna i wolontariuszy, chętnych do tulenia, przewijania i zabaw. W razie potrzeby, na przykład w przypadku wcześniaków, zajmie się nimi fizjoterapeuta, neurolog i logopeda.

Bo samotność nie jest dla dzieci!